LARWY LUCILIA SERICATA – HISTORIA

Po raz pierwszy w sposób świadomy zasadę pasożytnictwa fakultatywnego (biochirurgii) w leczeniu zapalenia kości u czworga dzieci z dobrym wynikiem zastosował w 1928 r. amerykański ortopeda William Baer z Uniwersytetu Johnsa Hopkinsa. Kolejne próby stosowania tej metody zakończyły się niepowodzeniem z powodu zakażenia ran zarazkami tężca. Dopiero sterylizacja larw i jaj, zapoczątkowana przez firmę Lederle, umożliwiła przemysłową hodowlę larw i ich zastosowanie na szeroką skalę. Wśród 5750 leczonych pacjentów w latach 30 ubiegłego wieku nie zaobserwowano poważnych objawów ubocznych, a zadowalające wyniki uzyskano u 91, 2%. Pojawienie się w latach 40 ubiegłego wieku sulfonamidów i zapoczątkowanie produkcji penicyliny na skalę przemysłową wyparło larwy z lecznictwa, z wyjątkiem sytuacji skrajnych: zapalenia wyrostka sutkowatego lub rozległego zakażenia okolicy krocza. Obserwowany obecnie powrót do leczenia larwami wynika z nieskuteczności dotychczasowych metod oraz ze zmniejszającej się gwałtownie wrażliwości drobnoustrojów na antybiotyki. Od 1996 roku i w ciągu kilku następnych lat na terenie Wielkiej Brytanii w 1300 ośrodkach medycznych zużyto 40000 opakowań larw. Obecnie larwy much wykorzystuje się w lecznictwie otwartym i szpitalach zarówno w USA, jak i krajach europejskich. W 1996 roku powstało Międzynarodowe Towarzystwo Bioterapii, prowadzące badania nad rolą żywych organizmów w procesie gojenia. Sytuacja prawna leczenia larwami w krajach Unii Europejskiej została uregulowana  w 2004 r., kiedy larwy uznano za nielicencjonowany produkt medyczny. W 2003 roku leczenie larwami zostało dopuszczone przez Food and Drug Administration, natomiast w 2001 roku w Wielkiej Brytanii opracowanie metody hodowli larw do celów leczniczych zyskało nagrodę Millenium Product w zakresie przedsiębiorczości i otrzymało prestiżową nagrodę Królowej.